KUŞLAR DA GİTTİ- YAŞAR KEMAL

Okuduğum ilk Yaşar Kemal kitabı. Görünen o ki son da olmayacak. Kuşlar Da Gitti... 

Semih, Süleyman ve Hayri. Üç arkadaş ve aynı zamanda yoldaş. Aynı yolun yolcuları. Çadırlarda ikamet eden sokak çocukları. Tek dertleri biraz karın tokluğu biraz da hayallere ulaşmak. Ama ah İstanbul. İstanbul.. Sen acaba kaç kişiye hayallerini verdin? Çok hayal kurdurdun da kaç hayali hayalperestlerin önüne serdin? Bir, iki, beş, on, belki de milyon. Belirsiz. Üç çocuğun tek derdi yakaladıkları yabani kuşları camide, pazarda, orada, burada satıp(alan kişi kuşu özgürlüğüne kavuşturuyor) karın doyurmak ve hayallerine ulaşmaktı. Ama İstanbul ve içindekiler artık eskisi gibi değildi. Artık acıma duyguları zayıflamış insanlar öte tarafa hiç bakmıyor. Hal böyle iken bizim kafadarlar da aç ve hayalperest olmak durumunda yani zorunda kalıyor. Ölen insanlığı arayan çocuklar o insanlara aslında bir fırsat sunuyor ama artık çok geç. İnsanlık çoktaaaan mezarına girmiş, sapmaya kafayı atmış, yerine de bi güzel yerleşmiş. O giden kuşlar var ya. Hani şu kitabın sonunda, son sayfasında anlatılan kuşlar. İnsanlık da o kuşlar gibi gitmiş. Gitmiş... Gitmiş be abi. Anasını bellediğimin insanlığı o kuşlar gibi gitmiş. Gitti be abi. Kuşlar da gitti.

Güzel bir kitaptı. Tanışmak için iyiydi. Zira kısacık bir roman. Okurken sanki Yaşar Kemal'in anılarını okuyor daha doğrusu bir anı kitabı ve belki de bir günlük okuyor gibi hissettim. Bilmiyorum belki de her sayfada Yaşar Kemal'i okudum. İyi ki okudum. Tavsiyemdir. İyi okumalar.

Okuyucuya Not: Yazdıklarım saçma gelebilir belki ama okuyunca anlayacaksınız.

Diğer roman incelemelerim için tıklayın

Kitaptan Alıntılar;

"Azat buzat, bizi cennet kapısında gözet!"
Gözet be, gözet ulan, gözet anasını avradını, lan gözet..."

"Belki bir yerlerde, bir köşelerde kuş alıp salıverecek kadar yüreği yufka birkaç insan kalmıştır, kim bilir, belki."

"Şu taksim alanında biribirlerini ezenler, o kadar insanın içinde hak tu, diye ortalığa tükürük savuranlari sümkürenler, sümüklerini ağaç gövdelerine sürenler, hasta yüzlüler, vıcık vıcık boyalılar, suratlarından düşen bir parça olanlar, düşman gözlüler, gülmeyenler, biribirlerine düşmanlar gibi, biribirilerini yiyecekmiş gibi, biribirlerinin gözlerini oyacak, kuyusunu kazacaklarmış gibi bakanlar, korkanlar, utananlar, bunlar mı, korkanlar, ben ben, ben, diyenler, bunlar mı? Kuşlar da gitti... Giden kuşlarla..."

"İnsanlık öldü mü?" dedim.
"Yok" dedi, "ölmedi, ölmedi ama bir şeyler oldu, başka bir yerlerde sıkıştı kaldı herhalde?"

"Bak be abi, bak be ayaklarıma. Bak be... Nasıl da şişti! Bak be abi... Dün sabahtan akşama kadar İstanbulun dolaşmadığım yerini bırakmadım, bir tek kişi, bir Allahın kulu bile, bir bir, bir tek Allahın kulu bile, şu benim cennetim ahiretim için deyip, bir iki buçukluk verip de bir tek kuş bile uçurmadı. Bu İstanbul gavur olmuş, gavur, gavur, gavur tüm gavur olmuş abi.."